Umut mu sandım, nasıl hayale daldım!

Sanki derin bir hastaydım
Makus talihim için gam içinde bir candım
Kalbin samimiyetiyle inandım, ruhumla yaşamak için kandım
Ne kadar ahmak olduğumu anladım, keşkelere sığınmayı ne sandım, ağladım

Tenhaların efradıda ardım
Her nefesten gizlediğim nazarlarla hicrandım
Suskun kalmak için sanki yaşardım, hüzün içinde hıçkıran farktım
Derd-i gamımı kmseye anlatmadım, anlayamayacakları adına korku yaşadım

Yıllar sel misali akıp gitti
Yadımda sakladığım ne varsa sanki hayalimdi
Ümit içinde nefeslendiğim bilmem ki ne kadar bilindi ve hissedildi
Sevmenin sessizliği içine çekti, deryanın ahengine kattı, fırtınalar hiç duyulmadı

Sanki başka bir alemdeydim
İçimi titreten için iradeden vazgeçen bir kederdim
Bir ömür ümit ile dirildim, ruhumu firkate salan nefesle irkildim
Asla bir rahatsızlık vermedim, gönlümün figanı hissedilsin diye umutla bekledim

Ne vakit bir saz dinlesem
Bestekarın içten dile getirdiği meram ile yüzleşsem
Hasredemediğim melalimi kal etmeyi hiç korkmadan serdetsem
Her kadresinde beslediğim ümidi dile getirsem, gönlümün hıçkırığını ayan etsem

Artık vakit çok geç oldu
Gün kararmaya yüz tutup, gönlüme kilidini vurdu
Hicran ne kadar müthiş bir olguydu, hüzün zerkeden bir oktu
Sanki nefesim durdu, gözyaşlarım kan oldu, içim ne hazin birşeklide burkuldu

Bir kimseye sözüm olmaz
Akidemin ahengi neden kalbimi ülfetiyle korumaz
Yeis sinemden çıkmaz, sabır yakıp kavurmaz, kanaatin serinliğine katmaz
Aşkın edebi ruhuma tesir edip susturmaz, firkatin suskun sancısı içimden çıkmaz

Niye ağlamak istiyorum
Ummanın kuşatan feysiyle yol alıp umutlanmıyorum
Taktir-i ilahiyi ne sanıyorum, nasibi niçin hakkıyla şehredemiyorum
Aklı ve izanı iradem için esir alıyorum, bahtımın nefeslerini hoyratça harcıyorum