Umut Mavisi Şiiri - Semra Karabağ

Ne zaman
umutsuzluğa dönüşse yalnızlığım;
Masmavi bir kuş konar aklımın kenarına,
Ötüşünde yalnızlığın ezgisi.
Ötesi,
Ölüm sessizliği.

Bir medusa başıyım
Ters yerleştirilmiş, hayatın ortasına.
Ters yapılan her şeyi düz görüyorum;
Düz yaptığım her şey ters oluyor.
Yüzümü ıslatmadan ağlıyorum.
Yılanlarım bir tek benden öç alıyor.

“Hayat” deyip geçiyor
Acıyı göğsünde taşıyanlar,
Dengeye inanıyorlar.
Yanlış tartıyor oysa,
Gözleri hayatla bağlı kadının
Elinde tuttuğu terazi.
Ve sadece sosyal bir acı
Yaşanmaya değmez hayatların
Hayattan vazgeçişi.

Bir medusa başıyım
Yüzünü ıslatarak ağlayabilmek için
Ters durmaktan vazgeçen.
Varsın taş olsun
Bana düz bakan ne varsa;
Varsın yalnızlık olsun ötesi.
Taştan heykellere konan, ürkek kuşların
Tüyleri umut mavisi.