Umut Kuşları Şiiri - Suna Doğanay

Bu çıplak, dağınık başlı sessizlikte
İple çekiyorum dev bir kuşun inişini.
Gözlerim saatin tiktaklarında
Yüreğim bulutlarda can çekişiyor.

Bazen ayrılıktı adı, bazen kavuşmak her seferin
Kimi dondurucu kıştı, kimi yakardı alev alev
Hangi şarkı yitirdi notasını, hangi şiir yarım bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var
O da, ezip turaladığım şu cilalı taşlar
Binlerce bozgun çağı yaşadı, binlerce sevinç dalgası

Gözleri uzaklarda, yüzü hüzün döşeli bir çocuk
Ve havada yağmur kokusu
O günden aklımda kalan tek şeydi bu.
Yüzen bir kuğunun yalnızlığı gibi
Işıklar fersiz, ayaklar çekilmişti yerden
Bütün eller, boşlukta sallanıp duran salıncaktı.

Saçlarında yabancı tozlar gezinen,
Sevgiden yoksun, erkenden solmuş bir çiçek
Ve bitti diyerek çekip giden sevgilinin ardından
Yaslanacak omuz arıyordu renk cümbüşü yansılar içinde
İlk aşktı belki ve ilk hayal kırıklığı
İşte böyle heyecanlı bekleyiş içindeyken,
Bir yıkıma daha tanık oluyordum.

Leyla’yı muma, Mecnun’u çöle hapseden yollar
Bilmez misiniz, bulanık sulardan doğar
Ayrılık şarkıları, yolculuklar
Bütün mum çiçekleri gözyaşı
Bütün yollar acımasız kör baykuş

Şimdi bu kış kıyamette inişlerle çıkışlar
Sisli dalgasıyla besleniyor çelik gözlü kuşların
Yıldızlar renklendiremiyor,
Küstüren motor gölgelerini
Ama yedi kere uğurluyor kol saatim.
Şeffaf duvarlarda yedi bin ışık yolunu

Ah! İşte iniyor huysuz bulutları sıyırarak
Umudum, coşkum, kalp atışım, dev kuşum…
Az sonra papatyalar açacak kollarımda biliyorum.
Bir yıldızın karanlık sularda çırpınışı gibi
Taptaze bahar olup yeniden doğacağım.