Umut Kokusu Şiiri - Sıtkı Özkaya

zaman sallarken çocukları beşiğinde
ebem hüzün sarardı asmaya
sokulsak rüzgar kokardı geceleri
koklasak bulut

sisli bir akşam inerdi dağlara
ay gecikirdi yine
damlar yuvulur
yuvak sesini örtünürdü sokaklar
üşürdü toprak damlı evlerin çocukları
konum verince güneş Nurçek’ten
sobada kor olurdu meşe
odayı sarardı bestel kokusu
babam dengelip çardağa
maldanda serçe kuşları
dudak payından tutup bardağı
anam “ülen herif” derken
yumup gözlerini
içine bir yudum ah çekerdi her daim

kış biriktiriyor rüzgar
kanatlarında üşüyor göçmen kuşlar
baharsız mevsimlere yatıyor Gamar
namluda çürüyor yılları
kanayansa güneş, dut yapraklarına

çiğerlerimizde öksüz bir ülkenin çığlığı
yağmur giyiniyor sesimiz
uzaklarda
hep uzaklarda bir umut kokusu

Sıtkı Özkaya
26 Haziran 2021