Umut Kisvesi Şiiri - Nilüfer Albayrak

Ey umut kisvesi!
Yapıştın yine yüreğime, arınla… Namusunla…
Yolunda gitmeyen bu hayatta,
Bana gösterdin en acı sofayı, her defasında.
O sofada bana hayat kanununu öğrettin, umarsızca.
İlmek ilmek işledin duygularıma.
Hayal kurdurdun tüm vefasızlara.
Âmin diyerek yutkundum sonra.
Ağlatarak taktın, yağlı urganı yüreğime.
Eğildim, tüm olumsuz virane düşüncelere.
Fakirdi oysa düşüncelerim,
Cahildi dünyanın tüm renklerine.
Saflık abidesi yapışmıştı dilime.
Söz etmezdi hiçbir akılının peşinde.

Ey umut kisvesi!
Yırttığım her sayfa,
Yeniden açtı bana başka bir sayfa…
Her defasında sana güvenerek, adım attım sokaklarında.
Oysa zaman bizi yanılttı aldırmadan.
Ölüm ensemize yapıştı, utanmadan.
Değneğini gösterdi en güzel kahkahaların ardından.
Sen zalimdin, ben samimiyetsizliğini göremedim.
Sen haindin, ben aldatışını sezmedim.
Her defasında senin yalanlarına inandım.
Unuttum yaşayacağım hayatı,
Ölümün yakın olacağını anımsamayarak.

Ey umut kisvesi!
Yolunda gitmeyen bir şeyler var.
Hıçkırıklarımın arasında…
Mesela gece karanlıktı, utanmaz arsızdı.
Mezarlıklar sessizdi, köpekler yersizdi.
Kelebeklerin ömrü azdı, renkleri göz alıcıydı.
Kusurları örten egolar, aşikâr olanlar yalnızdı.
Delinin olduğu yerde akıllı, cahildi deli halsizdi.
Denizin Gelgit'leri vardı, kumu sonsuzdu.
Ağaçlar kuruyordu, otlar sararıyordu.
Yani kısacası her defasında her şey yenileniyordu.
Umut bir yerde sabit kalamıyordu, kafasına göre gidiyordu.
Şimdi var sen yoluna git.
Aşkı yalandan, al da git.
Hayalleri yıkarak, al da git.
Beni benle baş başa bırak ta git.
Beni failimle bırak ta git.
Bırak ta git…