Umut kalemim tükendi umutları yazmıyor,
Gönül defteri kırgın,gelecege hiç bakmıyor,
Hayat beni cok yordu,dertlere dert ekliyor,
ilk bahar boşa gitti,ikinci bahar umut vermiyor
Hayatı başarmanın vakti geldi geciyor..,
Bakıyorum hayata beni umursamıyor
Nasıl desem anlatsam kendini yorma diyor
Sevmeyi sevilmeyi nasip etmedim etmemde diyor
Kalem isyanda
Yazmıyor inat ediyor
Diyecek cok söz var yazamıyorum
Unutacak cok şey var unutamıyorum
Dogrudan başka bir şey beklemiyorum
Başarabilecekmiyim bilemiyorum
Cıkmaz sokaklarda dolanıyorm
Etraf karanlıga bürünmüş,güne nisbet ediyor
Sadece gök yüzü bana bakıyor
Ay beni izliyor sanki,burdayım der gibi
yıldızlar bebek gülüşüyle aya eşlik ediyorlar
Hayatın sebeblerini ararken,Yorgun düşüyorum
Yorgunum uzun yoldan gelmiş bir yolcu gibi
Vatana hasret ceken gurbetci gibi gönlüm
Hasretim,yaşanmıs hayatta, yaşanmayanlara
Kendime hesap veremiyorum
Zararda ziyandayım yüregim cıglıklarda
Çaresi olmayan hasta gibiyim
Sokak cocuklarına eşim
Gidecegim kapıları bulamıyorum
Kayboldum ben beni tanımıyorum..
Umut kalemim bitti
Ben kimim..
Kayıt Tarihi : 18.5.2007 17:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Neyi anlatayım. neyi yazayım...
Kafam bozuk, dilim tutuk,
Kime bağırayım, kime kızayım...
insanın böyle düşündüğü anlar vardır,
işte onlardan biri;
sizin şiiriniz ve benim dörtlüğüm aynı şeyleri anlatıyor herhalde,
hepimiz aynı dertten muzdaribiz anlaşılan...
şiire ve şaire saygılar
Neyi anlatayım. neyi yazayım...
Kafam bozuk, dilim tutuk,
Kime bağırayım, kime kızayım...
insanın böyle düşündüğü anlar vardır,
işte onlardan biri;
sizin şiiriniz ve benim dörtlüğüm aynı şeyleri anlatıyor herhalde,
hepimiz aynı dertten muzdaribiz anlaşılan...
şiire ve şaire saygılar
Ne fark eder uzaklara gitsem de.
Ateş yüreğimde, çile ensemde.
Gurbeti vatana tercih etsem de,
Kaçamam kendimden,ben yine benim.
Gölgem gibi sanki bahtım, kaderim.
Değişen ne var ki; sadece mekân.
Gün yine boğucu, kasvetli akşam.
Her taraf bulanık ne yana baksam,
Yer demir, gök bakır, kaskatı dünya.
Maddenin içinde kaybolmuş mâna.
Meçhullerle dolu her yeni sapak.
Yollar ya sarp yokuş, ya çıkmaz sokak.
Gün batmak üzere menzil çok uzak,
Muhannet vâdisi geçit vermiyor.
Kalleştir havası sert sert esiyor.
Umutla çaldığım bütün kapılar,
Tokat gibi suratımda şakılar.
İnsan değil sanki taştan yapılar,
Kim bilir belki de taştan da serttir.
Ölüler diriden daha da merttir.
Hep aynı çırpınış,hep aynı kafes.
Acılar içine sıkışmış heves.
İçimde boğuşur çığlık çığlık ses.
Bir ses ki o sese kulaklar sağır,
Hissedip duymanın bedeli ağır.
Mahpushâne sanki şu sonsuz âlem.
Et kemik içinde tutsaktır gâyem.
Beni hiç kimseler anlamaz mâdem,
Ey sahte büyücü bahtımdan el çek.
Sar beni hakikat, sev beni gerçek.
11.01.1989
Mustafa Yaralı
yukarıdaki serjeniş dolu şiirinizde bana bu şiiri hatırlattı.doğumlar hep sancılı olur ama sonunda içgüzellikleri doğar.Umutla bekleyin,hayata küsmeden kendinizle barışın.Sahibi olduğunuz nimetleri bulamadıklarınızla yan yana koyarsanız eminimki aklınıza getiremediğiniz sayısız güzellikler ve zenginlikler bulacaksınız.Kendinizi hüzünle beslemeyin.En güzel günler sizinle olsun
TÜM YORUMLAR (13)