Umut Işığım Şiiri - Abdulkadir Karaman

Umut ışığım aç göz, özünü, aç!
Göz seni arıyor, söz sana muhtaç
Tek sensin kangren dertlere ilaç
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Umutsuz, çâresiz tekletme bizi!

Zor durumda ritmi bozuk yürekler…
İş görmez, paslanmış, eski kürekler…
Perişanız yetişmezse gerekler…
Yeter artı, yeter! Bekletme bizi!
Arsıza, nursuza haklatma bizi!

Sırtımıza vurdu ağyar her cevri…
Döndü idealin hüsrana nevri…
Çoktan geçti oyun oynama devri…
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Gülden anlamaza koklatma bizi!

Sömüren, semiren bizden, hep bizden! ?
Bizden olan daha densiz, densizden! ?
Bıktık gecelere mahkum gündüzden!
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Riyakar, haine şoklatma bizi!

Güle hasret, gülistanda fidanlar…
Fidanları budar elleri kanlar…
İnsan olmaktan çok uzak insanlar…
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Kevgir olduk, artık oklatma bizi! ?

Ne bitmez hazine, çalan çalana
Mükafat beytülmâl tilki, yılana
Makam, mevki hile, fitne, yalana
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Sahtekarlarla bir yükletme bizi!

Kuzular kurtların yurdunda kaldı…
Umut sarp dağların ardında kaldı…
Akil, izan, senin derdinde kaldı…
Yeter artık, yeter! Bekletme bizi!
Yoklamada bulun, yoklatma bizi!

11 – 11 – 2001