Nihayet kuş olup göç eden kelimelerim, bir gönlü yuva belledi.
Kaç kanat daha gerek,
varmak için o gönüle..
Mektup çağında olsaydık, posta kutusunun önünde durup, dalları sarkık ve gür olan bir söğüt ağacı olurdum.
Oysa babam hiç göremezdi sarkıklığımı.
Yağmuru seviyorum diyorsun,
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Devamını Oku
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta