Umut Ettim Aşk'a Uçmaya

Nihayet kuş olup göç eden kelimelerim, bir gönlü yuva belledi.
Kaç kanat daha gerek,
varmak için o gönüle..

Mektup çağında olsaydık, posta kutusunun önünde durup, dalları sarkık ve gür olan bir söğüt ağacı olurdum.
Oysa babam hiç göremezdi sarkıklığımı.
Sebebini bilmezdim bir Çınar taklidi yapardım durmadan.
Gün ayardı ben hâla zifiri,
kimsecikler görmezdi.
Geceyi yarıp geçen Güneş, bana yenilirdi.

Sen miydin yaz aylarında utandıran güneşi?
Sen miydin güneşten önce günü aydınlatan?
Sen miydin gözlerimi cennete kavuşturan?
Hangi Ananın cesareti beni yeniden doğuran?

Yazılmaya başladığı anda biter bütün Şiirler.
Tam yazacakken aramıza akşam ezanı girdi.
Telaşla okudu müezzin şiirini,
Sıra bana gelince,
henüz dinlemeden şiirimi, o da gitti.

Acele etmeliyiz Sevgilim.
Sen ve Ben loş bir odada,
YIRTIK hayatlarımızı birleştirmeliyiz Güneş doğmadan.
Gitmeliyiz bu kentten helak olmadan..