UMUT duvarı Şiiri - Gül Özlem

Henüz sekiz yaşındayım
İçim huzur dolu
Yokluklar korkutmuyor çocukluğumu
Kötü düşlerim endişelerim yok
Korkmuyorum gelecekten
Daha yolun başındayım
Dışarıda odun kıran Mehmet amca
Evdeki hazırlanan turşu kokuları
Huzur veriyor bana
İçimi bir heyecan kaplıyor
Hafiften ürperiyorum
Sonbaharın ayak seslerini duyuyorum

Henüz onsekiz yaşındayım
Herşey toz pembe
Yokluk,para pul çokda etkilemiyor beni
Kara düşler sarsada etrafımı
Ben hayatı rengarenk görüyorum
Aslında gençlik denilen bir çemberin içinde
Ben kendimi arıyorum
Hayallere batıp batıp çıktığımda
Adının aşk olduğunu,
Dünyanın onunla döndüğünü
Onsekiz yaşında anlıyorum

Yirmi sekiz yaşındayım
Hayata sımsıkı tutundum
Bekleşirken hayallerim
Umut duvarının ardında
Şanssızlık illetine tutuldum
En güzel yıllar geçerken deli dolu
Kayıp gitmişti altın çağı
Yinede yılmadım
Yıkılmadım
Bir umuttu beklenen
Beklenen hasret yolcusu gibi
Beklenen bahar kokusu gibi

Şimdi kırksekiz yaşındayım
Ne acılar ne yokluklar ne kavgalar yaşadım
Sonu barışla bitmeyen
Sahte sevgileri,sahte yüzleri
Hep dost sandıklarımda gördüm
Kayan yıldızlar gibi
Hepsi kayıp gittiler hayatımdan
Düşe kalka bu enkazda ben
Umut duvarını
Tek başıma ördüm.

Artık atmış sekiz yaşındayım
Yıldızların gölgesinde bir gece gibi
Geçip gitmiş zaman en hızıyla
Yaşam bağları kopmuş birer birer
Aynalar dost değil şimdi bana
Yüzümdeki her çizgide bir asır gizli
Artık kaderle hesaplaşma zamanıdır şimdi
Ne kadarı kendim için yaşandı bu hayatın
Ne kadarı mutlu an olarak saklımda kaldı
Anlıyorum ki bu umut duvarı
Çok depremler görmüş
Çok sarsıntılar geçirmiş
Ve anlıyorum ki bu umut duvarından
Çok tuğlalar eksilmiş.