Umut Durağı Şiiri - Halil İbrahim Yaman

Gözlerimiz yollarda her sabah, ha geldi, ha gelecek.
“Gel artık” diyor Hatice Hanım, bizim müdür köpürecek.
Umut durağı bu, geliverir mi otobüs öyle kolayca?
Zaman, kim bilir daha kaç dakika umutları sömürecek?

Umutlar değersiz birer çöp sanki,
Zaman süpürgesinin önünde harcanmakta.
“Bıktım hayatımdan” diyor, Güler Hanım.
Umut durağında bekleşenler, umutlara yanmakta.

Ses, Zafer, Koparan, Sercan, Meram…
Tren katarı gibi gelirler bazen, sıra sıra.
Kökünüze kibrit suyu mu döküldü be anam?
Umut durağındakileri de düşünsenize, ara sıra.

Umutlar burada, araba, ev, lojman, tayin…
Herkes gibi, oturduğu ilçede çalışmayı da ekleyin.
Araba, ev, lojman, tayin yok, umut durağında umut yok!
“Bir gün olur” diyor Sarıkayalı Saatçi Osman, hele bekleyin.

(Bizim Sevgi Bağları 104)