Umut Denizi Şiiri - Ezgi Şimşek

Başka kalplerin,
Parçalayıp batırdığı yelkenlilerime
Kucak açan bir
Limandın sen önceleri...

Tersanende var gücünle
Tamir eder,
Salardın onları açık denize.

Başka kalplerde,
Mutlu olsunlar diye!

Ama onlar her seferinde,
Paramparça bir halde
Geri dönerdi sana!

Ve sen,
Tekrar,
Tekrar,
Tekrar tamir ederdin onları,
Kendi acını önemsemeden.

Birgün,
Sığınak olmaktan sıkılan kalbin
Barınak olmak
İstedi bana.

Ve ben,
Sonsuz bir güvenle bıraktık kalbimi
Bu sıcacık barınağa!

Mutluydum ve
Bana göre,
Beni yaralayamazdı kimse...

Çünkü,
Güvenli ellerdeydim!

Çünkü,
Sığınağımdaydım!

Çünkü,
Seviyordun beni!

Çok iyi bir
Oyuncu olduğunu
Nereden bilebilirdim ki? ..

Bu mutluluğun
Çok kısa süreceğini
Nereden bilebilirdim ki? ! .

Kısa süren mutluluğum
Yerini derin bir hüzne ve
Ağır yaralara bırakınca ve
Tek sığınağım da çıkıp gidince
Hayatımdan,
Umut denizinde parçalanıp batan
Yelkenlilerimi,
Tamir edecek birini
Bulamadım.

Ne bir liman
Vardı ortada,
Ne de bir tersane! ..

Yelkenlilerimi umut denizinde
Terkedip kendi canımı
Kurtarmayı denediğimde ise,
Yüreğim engel oldu
Bana.

Gidemezdim...
Onun,
Beni bırakıp gittiği yerden
Gidemezdim! ..

Eğer olur da bir gün,
Dönecek olursa,
Bıraktığı yerde
Bulmalıydı beni.

Durum böyle olunca,
Süregelen bir aptallık içinde
Bekledim dönüşünü.

Akıttığım,
Gözyaşlarında boğuldu
Kalbim!

Ve sen,
Kalbimin cenazesine bile
Gelmedin sevgilim! ..