Umut Çiçeklerim Şiiri - Fikriye Akgöl

Parçalanmış bir aile
Darmadagınık bir çocukluk
Verdiler bohçamı elime
Girdim devlet ananın koynuna
Zar zor geçen okul yılları
On yedisindeydim
Yüklendiginde sorumluluk omuzlarıma
Yine kaldım tek başıma
Kimse vermeden
Aldım bohçamı elime
İçinde umut çiçekleriyle
Gözleriyle içimi titreten biriyle
Evlendim sevgiyle
Hiç bişey anlamadan
İki çiçek büyüttüm bedenimden
Genceciktim daha
İhaneti gördüm
Kaçmıştı kocam
Benden daha genç biriyle; sinsice
hHer gün suladım çiçeklerimi
Sevgiyle aşkla arkadaşça
Girdigim bu yeni yolda
Melegim(kızım) kendi yuvasında
Böcegim(oglum) daha hazır degil hayata
Bense onları mutlu etme telaşına
Yine bohçamı aldım elime
Serdim yeni evime
Veeee yıllar sonra geldi aşk kapıma
Açmasam olmaz
Açsam kovulmaz
Aşk zamansız oldugu kadar
Uygunsuzdu bu yaşımda
Ne bohça kaldı elimde
Nede umut yeşertecek tohumlar...
Fikriye Akgöl