Umut Çiçekleri Şiiri - Hüseyin Çıplak

Umut çiçekleri serpilmiş kırlara,
Fesleğenler,mor menekşeler yeşermiş.
Kelebekler uçuşur,renk renk.
Gökkuşağı sureti düşmüş dağların üstüne;
karşı yamaçta yankılanan kaval sesi,
Bir sevda türküsünü çağrıştırıyor.
Sevgi duyulan bir yürekten,
O saf temiz duygular...

Kekik kokuyor dağlarım,
Bir kartal süzülüyor gökyüzünde.

Sonsuzluk bir özgürlük içinde,
Seninle elele koşmak isterim;
Sümbül dağının arkasındaki hayalleri birlikte yakalayalım.
Çoşturalım dünyayı,evren coşsun!
Açılsın kırçiçekleri;
Papatyalar,mor menekşeler.

Bekle bizi biz geliyoruz,
Boynu bükük ardıç dalı!

Kınalı kekliğim çıkmış taşların zirvesine,
Özgürlüğe tetikte..
Avcılar pusuda,kekliğe durmuş,
Özgürlüğe aç!

Keklik bir yanda,
Avcı bir yanda..

Dur! Çiçeklerime dokunma,
Dokunma avcı.
Onlar benim Umut Çiçeklerim;
Onlar benim yarınım,soluduğum nefes,
Onlar vazgeçemediğim,
Onlar el değmemiş,kirlenmemiş,berrak...

Bir gelincik gülümser bana;
Kuytu bir köşeden,taşların arasından
Al al gülümser..
Belli ki o da hasret;
Kırlara,dağlara,yeşilliğe,sümbüle,güle..

Şehir acımasız,
Şehir zalim,
Zalim taş yığınları!
Sökmez bana;
Hayallerim sınır tanımaz.
Vız gelir dört duvar.