Umut Çiçekleri Şiiri - Özhan Erdem

Şimdi gönülsüz ayrılığımızı yaşıyoruz ikimiz,
Şimdi hümeyralarını sayıyoruz görüş gününün,
Habersizim senden, ama asla çıkarmadım seni içimden,
Bana verdiğin umut tohumlarını ektim gönül toprağıma,
Gözyaşlarımla suladım onları damla damla,
Önce toprağı kabarttılar hafifçe,
Dertlere meydan okur gibi, zorluklara göğüs gerer gibi,
Derken boyları uzayıverdi bir bir,
Hepsi dimdik ayakta,
Ne olursa olsun yıkılmayan çınarlar gibi,
Günler geçti ağır ağır, güneş doğdu battı,
Kimi zaman karanlıkta ve susuz kaldı onlar,
Bu halde bile toprağa kök saldılar, tıpkı sevdamız gibi,
Derken zamanla çiçek açtılar rengârenk ve mis kokulu,
Çiçek açtı her biri ayrı ayrı, SEN kokan, buram buram hasret...
Duydum ki sen de ağlıyormuşsun sevdiğim, sebepsiz değildir emin ol,
Ağlıyorsan bil ki umut çiçekleri susamıştır gözyaşlarına,
Ağla, sakın kurutma umut çiçeklerini,
Zamanı gelir de kavuşursak sevdalım, işte o gün;
En güzel çiçeklerdir onlar, gönlümüzden kopardığımız,
En güzel hediyedir birbirimize sunacağımız,
İşte bunun için ala gözlüm;
Ağla, sakın kurutma umut çieklerini.