Sahip çıkmalıydım kendime
beden benimdi
uzuv benim
ne cihetle gelmiştim ki dünyaya
önce tabiatı dinledim
zerre zerre olmuş kıyamet çığlıklarını
akan nehirleri, çavlanı
Körpe fidanlar filizlendi gönlümde
doğmaya namzet tomurcukları
ve mahsuller ilişti gözüme
ürkek
ve titrek
şefkat bekleyen çiçekler gördüm renk renk
dokunmak istedim
hissetmek tenimde
koklamak burnumda
dolaştırmak o coşkun edayı
damla damla kanımda
damarlarımda
Ateş tutmuştu sanki ellerim
tazyik yüklendi tenime
parçalanırcasına ciğerlerim
hissetmek ne mümkün
dokunmaktı kârım benim
Genzim dolu gönlüm hoş
umutlarım suya düştü
çare boş
hep o boş mekânda emekledim
kazdım, ektim, suladım, bekledim
belki içten bir tebessüm arzusuydu benimkisi
Belki de “çiçek derlemek” istedim
(İstanbul, 10.03.1989)
Gökmen ÇebitürkKayıt Tarihi : 8.1.2010 12:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Parkta otururken bir tabela ilişti gözüme: "Çiçekleri koparmak yasaktır" Bir üniversiteli olarak soruyorum: "Filizleri koparmak mubah mı? "
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!