Benzim ısınır, umutlarım aydınlanır
Vurdukça günışığı dallarının arasından
Gözlerim ağlarını sönümleyen bir örümcekte
Salıncak gibi sallanır umutlarımın üstünde
Sessiz, yalnız ve hep güvende…
Ak bir göğercin gölgesiyse
Örümcek ağının az üstünde…
Burda her gün yeniden doğarım, şeklen
Rüyalarımda buraya uçtuysam gerçekten
Kimse dillendiremez bu dünyada seni benim kadar
Özlemleri incir çekirdeği kadar umut değilse gerçekten
Yürüyenleri;
Dost görüp sevebilecek
Düşman görüp affedilecek
Umuttan zenginimdir ben…
“Üzerimde olmadığında kendimi ‘yaşanılmamalı’ arzusuyla tükettiğim tek çıplaklıktı; umutlarım. Akılvari olduğum bir zamanı; umut dolu bir başka zamana ‘zamanda yolculuk’ yaparak taşıyacak zaman makinemdi, umutlarım. Aydınlığımı karartan her şartelin atışıyla filizlenirdi; yepyeni umutlarım…”
Benim gibileri yaşatan
Dallarında serili umutlarıdır
Yavaş es, ey yel!
Yaprak diye saçtığın
Umutlarımdır benim
Basmamalı insaniyetsizler…
28/09/2014 - Afyonlu
Kayıt Tarihi : 28.9.2014 17:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!