Umut Ağacım Şiiri - Sanem Güven

Gönül bahçeme birgün
Dikmiştim umut ağacımı
Gönlüm çok sevmişti onu
Hergün sular olmuştu
Büyüyüp kocaman olsun diye

Gönlüm hep bahçemdeki o ağaçta
Dolanıp dururdu dur durak bilmeden
Her an onun yanındayken
Büyütürdü onu umutla
Sonunda olmuştu işte kocaman bir umut ağacı

Şimdiyse gönül bahçeme giremez oldum
Kapattı kapılarını gönlüm
Üst üste kilitler vurdu bir de
Kimseler açamasın diye
Oysa yaşama gücüm olmuştu umut ağacım

Üzerinden aylar geçtiği halde
Söz dinletemedim gönlüme
Vermedi kapının anahtarını
Açmadı gönül kapısını
Kalakaldım çaresizce

Nefes alamıyordum sanki
Boğulacak gibiydim sahi
Umut ağacıma gitmeliydim
Gidebilseydim gücüm yerine gelirdi
Yoksa ölüme terk edilmiştim

Etrafımdakiler baktıkça yüzüme
Acır olmuşlardı çaresiz halime
Sulamak istemişlerdi umut ağacımı
Öncesinde açmak gönlümün kapısını
Ama hayat sırıtıyordu işte hep acı acı

Başarmak olası değildi sanki
Her sıçrayışta düşmek gibi
Umut ağacım yanımda değildi
Yaşama gücüm benden habersizdi
Kimbilir o da bensiz ne haldeydi

Gönlüm bana itiraf etti sonunda
Sen olmadığın için açmıyormuş kapısını
Yanımda değilsin diye kuruyormuş umut ağacım
Sen yoksun diye yok oluyor umutlarım
Sen yoksun diye yok olmaktayım...