Umut Adlı Çocuk Şiiri - Bülent Sezen

Sonra ağlamayacaktık...
Hiç üzülmeyecektik...
Büyüsekte hep yanımızda olacaktı annelerimiz
YALNIZ KALMAYACAKTIK ASLA...
Asla hüzün şarkılarını mırıldanmayacaktı dudaklarımız...
Odasına gizlenen-Herşeye küskün olmamalıydık...
Bitkinlikle dolaşmamalıydık karanlıkta...
Hayata yenilmiş gibi kambur olmayacaktı omuzlarımız...
GÜLÜMSEYECEKTİK ACILARA?
Ve hep gülümsedim hayata
Ceplerimde umutlar vardı
Şeker misali değıtırdım
Gözlerinde gülüşler olurdu tıpkı çocuklar gibi.
Mutlu ve gülen gözleri görürsün
Kendi çocukluğunu yaşamaktır amaç...
Yaşarsın yeniden
Yanaklarında gamzeler...
Umut satın alınır mıydı?
oysa şeker alınırdı!
Ya şekercinin önünden geçen UMUT adlı çocuk
Şeker bile alamamıştı...onun umuduydu alamadığı!
Bizlerin umutları alamadığı gibi...
Kimdi acı çeken?
SEVGİSİZ! GECELERİ YATAĞINDA KEŞKE’LERLE ŞAVAŞAN...
BELKİLERİ ÖMÜR BOYU BEKLEYEN...
BİR ŞEHRİN EN KALABALIK ve YALNIZ’I BİZLER Mİ?
Yoksa
Karlar yürümeyi bile engellerken
Pembe kiremitli bacasından dumanlar gökyüzüne süzülürken
Gizlice evden kaçan,soğuk tanımadan ve üstündeki yırtık kazağa bile aldırmadan-
Koşa-koşa şekercinin önünde beliren...
Yedi yaşındaki UMUT adlı çocuk...
Boyu yetmez kapısında durduğu şekerleri bile görmeye...
Tırmanır gizlice boynu belirir camın ardına...
Şekerleri yemek hayaldir onun için!
Sadece bakmak istemiştir...
ÜRKEK VE KORKAK...
Kalın bir ses ensesinde patlar?
Görmeliydiniz umudu...Görmeliydiniz yüzünü...
Görmeliydiniz depremler gibi yıkılan o GÖZLERİ...
VE
Ufacık bedenine saplanan boynu...
Elleri ceplerinde,dudağı büzüşen bir çocuk karlarda yürüyordu...!
Hangimiz daha umutsuz...?
Ya sen ANNE; hani Hayat güzeldi? Bülent SEZEN…