Umut'a sarsılmak Şiiri - Emre Artun

Uçurumun ne olduğunu çok erken öğrendim, mecazi değil, baya uçurum.

Gerçekten nasıl var olabileceğimi düşünüyorum, bomboş bir ben.

Algılanamayan ve tanınamayan bir aptallık. Sonumu kazmam çok sürmemiştir herhalde.

Bunu nasıl hak etmiş olabilirim ki, hayatım sonsuz olasılıkta, sonsuz bir döngüde nasıl bu hale gelebildi; düşündükçe daha da kayboluyorum, benden geriye kalan tek şeyleri de bunu bulmaya harcıyorum, nasıl tekrar doğabilirdim kurtuluşum için?

Bir beden bu kadar körcesine nasıl lanetlenebilir ki? Nasıl bu hale geldiğimi hatırlayamıyorum, çok zaman geçti.

Geriye baktığımda ise beni bu hale getiren ufak şeyleri hatırlıyorum, ilk zamanlar bedenimde hissiyatı kalmamış bir okşayış beliriyordu, tenimin bana kızdığını hissediyordum, bunun bir o kadarı ruhum bile dargınken ne yapabilirdim?

O zamanlar bunca sorunum varken yetmiyormuşta birde üstüne hayatımın tarlasında eskisi gibi güller, menekşeler ve otlar dahi açmamaya başlamıştı, hatta olanları bile kalbimle beraber solmuştu, zaten saçma şey ondan öncede acıdan başka pek bir işe yaramıyordu.

Bir zamanlar beni tek oluşturan düşüncelerimdi, onlarda pek delirdiler şu sıralar.
Sorun yok, bana bir şey bile katmıyorlardı.

Duygularım mı? onları şakaymışçasına umursamadığımı düşünüp gittiler, artık o kadar yalnız hissediyordum ki sesimin nasıl olduğunu unutmuştum, hatta bir keresinde gözlerimi tekrar açamamıştım.

Komiktir ki bazen beni yalnızlık bile terk edip gidiyordu. Çok ciddiyim bazen hayatımın amacı, terk edilmek olduğuna inanıyorum.

Bir keresinde anlayamadığım bir hiçliğe çekildim. Orası tam benim gibi birisi için; o kadar güzeldi ki, hak etmiyormuşum gibi beni hiçlik bile terk etti.

Şaka gibi değersizlik bile bende yaban kalıyor, bu süreçler içinde artık ne olduğumu bile bilemiyorum, sonunda beynim bile benimle yorulmamak için durdu, artık hiç bir şeyi algılayamıyorum.

Bir insan nasıl bu kadar berbat hissedebilir, bunu ne sağlayabilir, sanırım pek bir yanıtı yok, olsun ben hala iyiyim.