Umut Şiiri - Ferhat Bülbül

Aydınlanan her günün sabahında
Yenilenen bir umutla dolar insan.
Karanlık ışığın peşinde, yalnızlık kalabalığın,
Ömür hangi evrededir bilinmez
Var mıyız yok muyuz kimi zaman hissedilmez.
Konuşur ruhlar kalplere dokunup
Sevdayla çarpan yürekler silinmez.
Hayat rüzgarı sürprizler yapar insana
Zamanın ötesinden,
Gerçek dünyadan düşlere dalarsın farkında olmadan
Bir kadeh şarap tadında mayhoş ama eşsiz.
Dokunur elleri ruhunun derinliklerine
Ürkek bir kuğunun kanatları ellerin.
Ellerin,
Zarafetin şahikası
Kadife dokusunda huzur,
Her yer bahar bahçe.
Hece hece dökülür dudaklarından
Cam kırığı umutların kırıntıları
Dudakların,
Yalnızlığın hapsinde kendi halinde
Söylenmeyi bekleyen
Umudun yoldaşı saklı kelimeler

Gözlerin,
Uçsuz bucaksız hayallerin pınarı.
Buğulu bakışlar ardında saklanan hüzünlü yürek
Açsam kapılarını kaybolup gitsem diyorum
Gün batımı sokaklarında
Islak kaldırım taşlarına yansıyan suretlerde arasam
Bulurum seni belki bir sokak lambası altında
Birlikte ıslanırız çiseleyen yağmur damlasında.
Saçlarına gecenin yakamozu düşer benim ömrüm uzar.
Saçların,
Hüzünlerinin dert ortağı saçların
Denize dökülen ırmaklar misali
Kıvrım kıvrım yaşama tutunan
Yıldızlar gibi ışıltılı, dalgalar gibi hırçın
Her bir telinde aşka çağıran
Bir melodinin notaları gibi
Ruhumu sarıp sarmalar saçların
Savrulsam saçlarının ahenginde
Ah o öpülesi saçlarının...