Umut Şiiri - Ömer Faruk Okçuoğlu

Sen kendinle savaşırken hayatta
Ben kendi karanlığımın içinde
Kendimle meşgulüm
Olmadığımız bir yerde
Kırılgan düşlerin ortasında

Anlamını yitiriyor her şey
Çöküyor geceye yalnızlık
Fütursuzca bir yaşamda
Bir tutam hayat kokuyorsun
Yaşamın derinliklerine
Gömülmüşken sevinçler
Bende kalan bir umutsun…

Mevsimsel yıkımlara inat
Açan kardelene benzer
Gözlerimde belirginleşen hüzün
Yenilgilerdir ardından bıraktığın
Kalplerde oluşan
Yenilgilerdir
Yıkımlar çiselenir
İmgelerinle donattığım gökkuşağında
Solgunlaşır umutlar

Benzemedi şimdiye kadar sana hiçbir sayfa
Benzemedi hiçbir şey
Biliyorum sensin
Düşlerimin bitim noktasısın
Gerçekle buluşmamsın
Sararmış yapraklar gibi
Kopuyorsun bedenimden, ruhumdan
Yüreğim olmuşsun
Yüreğimin son külü
Cigarama sardığım son umut

Gitme!
Bırakma sevdamı
Yalnızlığım giyse de ayakkabılarını
Yazmayacağım
Düşlerde istemiyorum artık seni
Son bir umutla
Sevgi kokmanı diliyorum
Cansız bedenimde
Son bir umutla
Ölsem diyorum
Cesedim sevgi koksa, gözlerinde
Gelir misin?

(27.10.2011 İstanbul)