Umut... Şiiri - Halenur Kor

Umut; kalbimizde boy veren ağaçta, bitmesini hiç istemediğimiz yemyeşil filizlerdir.

Umut; kolumuzdan hiç çıkarmak istemediğimiz can simididir. Kaybedersek yaşamayız.

Umut; düşüncelerimizde gürül gürül akan ve hiç bitmeyen pınardır.

Umut; rûhumuzda, beşikten mezara kadar her gün açan, renk renk çiçeklerdir.

Umut; şans gişesi önünde uzanan upuzun kuyruktur.

Umut; elimizde, ömür boyu çektiğimiz sabır tesbihinde usanmadan saydığımız tanelerdir.

Umut; küçük bir çocuğun bakışlarındaki ışıktır.

Umut; karamsarlıklarımızda doğan ve ışıldayan sayısız kıvılcımlardır.

Umut; engin bir denizde, hiç bıkmadan dinlediğimiz kürek sesleridir.

Umut; tatlanmış gözyaşıdır.

Umut; ufkumuza, bıkmadan üst üste yığdığımız pembe bulutlardır.

Umut; gün ve gece boyu, hattâ ömür boyu yeşerttiğimiz fidanlardır.

Umut; geleceğe atılmış, çatlayıp yeşermesini beklediğimiz binlerce tohumdur.

Umut; düşüncelerimizin pembe ağacında patlayan binlerce tomurcuktur.

Umut; göremeyen gözlerde bir ışık zerresinin doğmasını beklemektir.

Umut; erişilmeyen bulutlara dokunabilme isteğidir.

Umut; hiç vazgeçmeden tutunmak istediğimiz erişilmesi zor zirvelerdir.

Umut; ömür boyu rûhumuza can veren yağmur damlalarıdır.

Umut; ömür penceresinden içeri giren gün ışıkları, ısıtan güneştir.

Umut; çıkamadığımız dağların doruklarında gezinme isteğidir.

Umut; rûhumuzda dolaşan, ara sıra perde perde yükselen nağmelerdir.

Umut; ufuklara seslenip, gelecek aksisedâyı beklemektir.

Umut; kurumuş bir kuyudan çekilen kovada görülen berrak su damlalarıdır.

Umut; biteviye sürtülen hayat dişlilerinden sıyrılarak, öğütülmeden hayatta kalabilmektir.

Umut; hayat ağacında sayısız olan, ama pek azının tadına bakabildiğimiz tatlı meyvalardır.

Umut; değerini anlayabilenler için bir ışık zerresi, küçücük bir ses, rûhu saran nefestir.

Umut; ekilen, büyütülen, hasat edilen ve tadına bakılan nimettir.

Umut; çok istediğimiz halde, çok nâdir ele geçen, bazen istemeden elimizden düşürüp paramparça ettiğimiz kristâl bir vazodur.

Umut; bir uçuruma düşerken tutunabildiğimiz bir kök, bir dal, bir eldir.

Umut; uçuşan hayâlleri, tek tek toplayarak derin derin koklayabilmek isteğidir.

Umut; bir insanın, bir hayvanın, susuzluktan kurumaya yüz tutmuş çiçeklerin, kesilmeyi bekleyen ağaçların, soluduğumuz havanın sessiz, duyulmayan çığlıklarıdır.

Umut; savaşta, barut, kan ve kin kokusunun yerine, barış çiçeklerinin ve yağmur kokusunun beklendiği andır.

Umut; kimsesiz çocukların başını dayamak istediği bir anne dizidir.

Umut; yine kimsesiz yavruların, başlarında hissetmek istediği şefkât elidir.

Velhâsıl, umut; insanca yaşamak, insanca ömür sürmek, insanca ölmek isteğidir.

28-12-2009

Hâlenur Kor