Umut Şiiri - Sema Yontar

Yürüyorum.
beyaz zambaklı bir dere kenarından
orman ortası sessizliğe...
inceden kuş tüyleri yağıyor gecemize
kim bilir,
kar altından çekilen sularla birlikte
belki güneş doğar yeniden.

Susuyorum.
evcil ve tutsak bir kuş gibi göğüs kafesim
uğultusu geliyor bir yerlerden
özsuyunu kanarak içemediğim
denize kargısı atıldı yaşamın

Sessizlik.
Lodos denizcileriyle beraber
alabildiğine engin ve çocuksu mavi içimde
su kokusu, kürek kokusu, bulut kokusu
aşağılarda bir yerde
incecik bir ipe geriliyor yüreğim

gidiyorum.
karmaşık, anlaşılmaz, vurdum duymaz ne varsa sırtıma yükleyerek
bir deveyi utandırırcasına ağırım kendime
ve bir çiçeği koparmışcasına üzgün...
şiirler yok artık
yırtıyorum hepsini

belki küllerinden bir karanfil açar yeniden.