Umut Şiiri - Zeynel Açık

Zaman şekilsiz ve mekansız
Demire vurulan çekiç gibi sular seni
Aynalara bakmak geçmişe dönmektir,
Yolculuktur görüntünün altında.
Ki bakmalı insan
Kendinde kalabilmek için

Acıların içinde can alıcı bir beste
Bam telinden dokunur
Hicaz makamında bir türkü dudaklarından salınır boşluğa
Bedelsiz boşluklar olur mu
En ince telden vurur yalnızlık
Tüm düşlerin dökülür sofrana
Alın teri cümbüşünde
İçin hüzünlü bir kemana dönüşür
Yaşamak dersin, vermeden yaşamak olmaz

Acaba ben hangi yoldan geldim
Bu yalnızlıklar ayığı dünyaya
Koca bir hikaye belki de
Kahramanı yalnız olmayan

Aynalara bakmak geçmişe dönmektir
Yolculuktur görüntünün altında
Bilindik tüm ezgileri kendine söylemektir
Kendini kanatıp yüzünü yıkamaktır

Bakınca şimdi aynalara
Çatlayan bedenimde
Çiçekler açtığını görüyorum
Yaşamak olanca çetrefilliğiyle
Savursa da benliğimi
Söylenecek tüm sözcükler sıraya dizilse de
Soframa dökülen en erdemli düşü
İnsana olan umudumu söndüremez
İnadına insan, inadına umut diyorum
Yansıyan görüntümün altından gülen gözlerle..