Umut Şiiri - Fahri Işık

Şafak söktü yine
Aydınlandı dünyamız
Yatağım buz gibi yalnız
Penceremde kokusuz güller
Kuşlarda hüzün şarkıları
Ihlamur ağaçları çırıl çıplak
Havada rüzgar kırbaç gibi
Tabiat üşüyor, toprak ana kaskatı

Bir sabah daha kovdu karanlıkları
Buz gibi hollanda gecelerinden
Bedenim nöbetlerde yanıyorum
Hasretle uyandım kabus uykusundan
Seninle sırısıklam
İstemiyorum ıslak yastıkları
Azad et özgür bırak rüyalarımı
Zaten, yılladır ben deyilim bende
Bana ait herşey, kaldımıştı sende
Birazdan yedi otuz treni kalkacak
Hengelodan amsterdam’a seni götüren
Ben her sabah senden habersiz
Islak mendiller sallarım ardından
Çiğ düşmüş kaygan yollarda
Ben beklerim, seni getiren akşamları

Varsın yarın yine sabah sensiz olsun
Yatağım soğuk pencerem güneşsiz
Kumruların ötmessi de bahara kalsın
Karanfiller varsın kokmasın saksılarda
Ben bende olmayayım, sende kalayım
Duruyorsa kokun, havada esen yelde
Basıyorsa sokak taşlarına adımların
Acıtsada yüreyimi, konuşuyor sa dillerin
Bu can bu tende oldukça seni severim
Ben seni seviyorum sana tutukluyum
Elimde deyil, belki Bir gün diye umutluyum.