Umut Şiiri - Devrim Dokdere

Hava hafif kararmaktaydi

Aylardan tomsonlarin tanklarin adiyla bestelenen haziranda ölmek zor türküsüne denk dü$en bir aydi HAZiRANDI...!
Sokaklarin,Caddelerin kö$e ba$larinin oldugu her yerden Deniz kocaman Gövdesinin yatikligini gösteriyordu, tek bir fark vardi deniz mavi diildi; beyazlara bürünmü$tü, AYIN beyazligi ak bir süt gibi serilmi$ti denizin kabaran göksüne hava oldukca sicakti, tüm canli yaratiklar sessiz bir uykuya dalmi$ti, kimisi Bir sögüt agacinin efil efil esen yapraklarinin altinda dalmi$ti uykuya, kimisi in$aati tamamlanmami$ kondularin gölgesine serilmi$ti; $ehrin polisleri, ve tüm güvenlikleride dalmi$ti o uykuya, bir ben ayaktaydim sessiz bir sirkili$le uyanmi$tim uykumdan, naralar atiyordum sarho$ $uursuz benligimle, hayatta uykuya dalmi$ tüm varliklar birden uyani verdiler,onlari rahatsiz ettigimi bilmekteydim, iclerinden birini secmem gerekiyordu haykirasiya bir sesle yüregimde olan depremleri anlatmam gerekiyordu, önce bir YILAN carpti gözlerime Sürükleniyordu yerde uykudan uyandirdigim böceklerden bir kacini igrenc midesine indirmeyi ba$armi$ti; haziran sicagi onu epeyce sinirlendirmi$ olmaliydi, Bu gecede galiba böyle olacakti yilandan bir ba$kasini alamayacaktim kar$ima diyordumki..............................................................

Bir serce konu verdi sol omzuma, Bir$eyler anlatmaya cali$iyordu ona ne oldugunu sordum? cevab yoktu kalp ati$lari tüylerini bir oyana bir buyana savuruyordu, Yüregimdeki var olan tüm iklimi son bahar olmu$ aptal dü$lerimi atiyordum bir kenara kulak veriyordum sercenin sesine, Kücücük gözlerinde umutsuzluk hakimdi,kaybettigi sevdasini anlatmaya cali$iyordu yorgun dü$mü$tü, ona birseyler anlatmak istedigimi fisildiyordum, dost olmu$tu kisa sürmeden can yregime, artik naralar atmayacaktim,insanlari derin uykularindan uyandirmayacaktim elbette, raki soframa konuk edicektim sonra türküler söyleyecektik, birden ensemde hizla esen rüzgar ve beraberinde gelen kanat sesleri vardi ardima dönüp bakmama firsat bile kalmadan..............

Henüz yeni avlanmayi ögrenen bir kartal yavrusu sol omzumdan alip gitmi$ti nazli serceyi, ve yine yalnizdim küfrediyordum ana avrad düzene ve düzenin icerisinde kaymagi yigenlere, cok sürmeden bir köseye sizip kalmi$tim insanlar uykularindna uyanmisti ve ben sessiz bir sersemlikle uykuya dalmistim, uyandigimda onlarca insan bas ucumda beni izlemekteydi,iclerinden genc bir kiz gözleri umutlara gebe, yüregi destansi öykülerin tek sahidi olmu$casina silkinerek yanima gelmisti, oldugum yerden kaldirmaya calisti, siskaydi gücü yetersizdi belkide, sonrasinda topragin küfürlerini duyuyor gibiydim kendimi kaldirip atmistim topragin üzerinden, yenmistim onu üzerinde ayaklarim ve eziyordum onu, yorgun düsmüs gözlerime dalan genc kiz birseyler anlatmaya calisioyordu eskiya bakislari yüregimdeki acilari kapatiyordu, sevmeyi ve umut etmeyi ögretmeye gelmisti bana sanki, insanlarin arasindan almisti beni cogu ter kokuyordu,iclerinde bir bendim sarhos gezinen, sonrasinda seher aksamlarindan kalma bir aniya götürmeye basladi, denizin mavi dalgalarini ziletiyordu bana sonra denizin maviliklerine derin düslerle bakmami söyluyordu, sevmenin sevdanin ne oldugunu hangi dille söylenecegini ögretiyordu, kavganin bagrina kos diyordu, yürü üstüne üstüne zulumlerin haykir düzene karsi tüm zorbaliklara ragmen cirkefliklerini haykir diyordu, artik yalniz diildim yaziyorum,umut etmeyi ögreniyordum,sevdali türkülerin asi bakislarini ögreniyordum, ve anliyorumki ben hic sevmemistim, kimseyi, kimselere aslinda saiirce siirler yazamamisim,yitip gidenleri sadece ufak bir tebessümle ugurluyordum, ve yeniden ADI Dü$ bir sevdaya merhaba diyordum;