Umut... Şiiri - Mehmet Tunçer

UMUT...

Ne garip adamım
Bir o kadarda aptal.
Benim neyime senin sokağında yürümek
Ayaklarım dolaşıyor
Dilim tutuluyor
Sözcükleri yutuyorum
Sen gülüyorsun…
Benim neyime..
Seninle aynı nefesi soluklanmak
Aynı masallarda yaşamak
Aynı düşleri kurmak
İmkânsızı olur kılmak
Erişilmezi sahiplenmek....
.....ama ne çare..
İsteniyor işte canımın içi...
Unutma ki;
Umut bir kuştur
Uçuşur delicesine
Bazen de konuverir yakınına
Tut beni der gibisine
Uzatırsın elini..
Yakaladım sanırsın.
Uçup gidiverir avuçlarından
Çıkar göklere; pırrrrr ….
Ardından baka kalırsın…
Gecenin üç suları iki otuz beşlikten sonra ne yapabilirim ki.
Sarhoşum..yalpalıyorum.
Tutundum odanı gören sokak lambana.
O sözcüklerden birini daha yazdım
B yi P yazdım bile bile….
Sen gülümse diye.
Birde kötüsün diyorsun.
Bak işte görüyorsun.
Ayrılırken bile gülümsetiyorum.
Gülmekten doluşan ıslak gözler yaraşır sana
Ne olur ağlama.
Yoksa ömür boyu küserim sana…

26.08.1992 SÖKE/AYDIN