Umut Şiiri - Bedir Kuş

Bir umut tazeledim
Sabah erkenden.
Güneş doğmamıştı henüz
Gökyüzündeki yıldızlar
Veda etmemişti.
Alaca karanlıktı her taraf
Kimi insanlar,
Düş görüyorken
Sımsıcak yataklarında
Ve kimileri de
Istıraplar içinde kıvranırken
Bekliyorlardı şafağın sökmesini.
Eskisi gibi olmayacaktı
Bugünkünden sonra.

İnsanlar daha sevecen,
Daha mutlu olacaklardı
Meydanlarda itilip-kakılmayacaktı
Horlanmayacaktı
Coplanmayacaktı.
Ve daha da önemlisi,
İnsan olmanın onurunu tadacaktı.
Evet,insan olmanın,
Onuruyla yaşamanın,
Özgürlükle buluşmanın,
Sevgiyle kucaklaşmanın,
İkliminde el ele tutuşacaktı.
Zorbaların ülkesi olmayacaktı Ülkem.
Dünya dar gelmeyecekti artık.
Prangalar vurulmayacaktı düşüncelere.
Bırakın insanları,
Nasıl inanıyorlarsa
Yaşasınlar inancını öylesine.

Yine de yitirmeyeceğim umudumu,
Dünyada yalnız,yapayalnız kalsam da,
Sabırla,inançla direneceğim,
Zorbaların zulmüne karşı.
Susmayacağım,
Haykıracağım,
Zorbaların, despotların ve tiranların
Hayasız,iğrenç yüzlerine.
Umudum başka bir bahara kalmasın diye,
Gönlümden yükseldi feryatlar,
Hıçkıra, hıçkıra secdeye kapandım,
Geçmiştim kendimden,
Sığınmıştım
Kimsesizlerin
Ve biçarelerin Rabb’ine.

Yalnızlığımı,
Çaresizliğimi O’na ilettim.
Yoktur O’ndan başka
Ne bir sığınak,
Ne de bir barınak.
İltica ettim O’na,
O’dur en iyi dayanak.
Başım secdede idi.
“Öp beni seccadem,
Bari sen öp” dedim.
Arkadaşımsın,
Yoldaşımsın,
Umudumsun,
Karanlıktan aydınlığa,
Umutsuzluktan umuda
Seninle yolculuk ettim.
Baharın gelmesini,
Bülbüllerin şakımasını,
Güneşin yeniden üstümüze doğmasını
Rahmetinin üstümüze yağmasını,
Hep Sen’den,
Hep Sen’den istedim.
Çünkü Sen
Merhametlilerin en merhametlisisin.