Umut Şiiri - Halil Yılmaz Hıtmiye

Suçtu umutsuzluğa düşmek
Bildiğince günahtı
Yasaktı o suçu yaşamak, yasak
Baldıran zehri içtiği anlarda bile
Katran karasıyla karartmadı
İçindeki cevheri
Yenik düşmedi, tutsak olmadı karamsarlığa
Umutsuz yaşanmazdı
Nasıl yaşanırdı umutsuz, nasıl
İlk nefesle başlayan
Son nefesle son bulan
Benliğimizden söküp atamadığımız
Olmazsa olmazdı umut
Yazgısını anlatan ağıtların
Acı içli türkülerin çocuğu olmaktı umut
Yüce dağ başlarında
Ses telleri koparcasına bağırmaktı
Kanla kahırla yoğrulmuş cehennemsi
Uçsuz bucaksız ovalarda telef olmaktı umut
Bir deniz kıyısında
Sevgiliyle kucak kucağa
Boylu boyunca, kızgın kumlara uzanmak
Serin sulara kulaç atmak
Kendini bırakmaktı umut
Aşktı acıydı
Maddeye şekil veren
Dünyayı döndüren emekti
Aldığı nefesti, seslenişti
Kıştan sonraki mevsim bahardı umut
Bir annenin okşayışları, gözyaşları
Karanlıkları yutan ışık seliydi
Çekilen kahırlar, duyulan özlemler
Kindi, nefretti, gurbetti
Ve el kapıları memleketti umut
Aydınlıklara kapalı
Katran karası karanlıklara açılan
Güneşe hasret nemli damlarda yatmak
Gölgenden korkmak, kendinden kaçmaktı
Tanktı, toptu, coptu
Ayaklardaki prangalar
Bileklerdeki kanlı kelepçeler
Boyna geçirilen yağlı urgandı
Takatın bittiği yerde başlayan duyguydu
Her sonun başlangıcıydı umut
Masum garipsi, kimsesiz bir çocuğun
Berrak parlak gözyaşlarıydı umut
Karlı doruklardan çorak topraklara
Serin zerrecikler saça saça
Eşkine kalkmış bir kısrak gibi dört nala
Çağlayarak akan bengisu
Aydınlıklara esir şafakların söktüğü
Renk renk zambakların, hıtmiyelerin açtığı
Yüreklerdeki kuytu derinliklerdi umut
Sevgilinin hâlâ rujlu dudağı
Derin hüzünlü anlam yüklü
Umursuz bakışlarında boğulmak
İnce beline kemer olmaktı umut