Umut… Şiiri - Ahmet Toper

Seni gördüm…
Solmuş begonyalarla dolu
Saksıların çatlamış olduğu pencerede
Her birinin dalları kırık
Her birinin yaprakları kuru ve yorgun
Sarı, kırmızı, pembe…
Sanki güneşi bekliyorlarmışçasına….
Sakin ve sessiz yaşayışları…

Yağmurla ıslanmış sokaktan geçiyordum
Üzerimde geçen kıştan kalma
Hatıralarla dolu kabanımla.
Bastığım yerde dalgalanan su
Gölgemi bulandırıyordu…
Ne fark ederdi berrak olsa…

Ağır ve ufak adımlarla
Korkumu takip ediyordum
Şimşeklerle belirginleşen dar sokakta…

Ben, gölgem ve ardımda bıraktıklarım…

Kim bilir neler geçmişti bu sokaktan
Ne ümitler…
Ne hüzünler…
Ne acılar…
Kim bilir beklide..
Ne sevgiler…
Ne aşklar…..

Konuşmak istedim seninle
Bir elimde güneş diğerinde yıldızlar
Çelişkilerimle…
Kelimelere küsmüş dudaklarım
Kale surları kadar sağlam, eski ve…
Ne savaşlara direnmiş
Kalbimle….

Sen benim bildiğim düşmanlardan değildin sanki
Aksine başka savaşlarda direnmiştin kalbine…
Gözlerindeki sertlik,
Yağmura karıştı bedenimde…

Ve hissettim ki…
Yalnız değilim ben bu yolda
Ve hissettim ki…
Bu aslın sureti çıktı bu dar sokakta
Kurumuş çiçekler, ıslak yollar
Kırılmış kalpler…
Çaresizliğe giden umutlarda…