Umut Şiiri - Hüseyin Ünal (iğdecik)

Diyordum ki bir zamanlar,atıp kahrı kapıya,
Salkım saçak sarmaşıklardan,
Süt oluktan,gür pınardan,
Sevgi dermeli.

Diyordum ki; atıp hüzzam şarkıları,
Çıkmalı çalkantılar evreninden.
Tutup mavi geceyi bir yerinden,
Birisiyle bölüşmeli.

Diyordum ki; atıp yıkık dökük zamanı,
Kimseli çiçekler içinde yalnız,
Kuşlar kadar özgür,kuşlar kadar rahat,
Bütün çiçeklere inat,
Sevişmeli.

Diyordum ki hep; güneş toplamalı yıldızlı gecelerden,
Sabah olmadan.
Mevsimli bekleyişlerin karanlığından,
Güneş örmeli.

Diyordum ki; geç olmadan,
Uçurmalı kuşları dallarından.
Mevsimsiz bekleyişlerin karanlığından
Işık girmeli.

Diyordum ki; barış ekmeli bitek topraklara,
Barış toplamalı dallardan.
Aykırı algılamalar,aykırı masallardan
Silkinmeli.

Diyordum ki; atıp örtüsünü bir yana
Açmalı devletin defterlerini hemen,
Gizli, derin demeden,
Hesap verilmeli.

Diyordum ki; çıkmalı bulutlardan yukarı,
Yıldız toplamalı yorulmadan
Korku, alnının tam ortasından,
Vurulmalı.

Diyordum ki hep; tutmalı ışığı,
Tutmalı çağı yakasından.
Artık kahpenin tuzağından
Kurtulmalı.

Diyordum ki hep; çıkarıp farklılıkları yaşamdan,
Birleşmeli,bitişmeli
Din, köken kavgalarını artık,
Bitirmeli.