Umut (2) Şiiri - Erdem Gümüş 2

Tok ozan türkü çığırmaz can dostum!
Aç olan inler!

İnleme telin marifetiyse,
Pir Sultan Abdal;
umut diye,
sevgi diye diye,
niye oydu ki dutun karnını?

O güzel ozanlar bir bir haşlanıp,
gül ile taşlanıp gittilerse...

Şimdi devr-i alem çakal çağı,
arslanlar uykuda,
ürkek ceylanların tenindeyse sırtlanlar,
kan emme yarışındaysa sülükler,
gülün dalına dadandıysa kargalar,

Ve,
zifiri misaliyse gün;

Unutma ki,
en uzun,
en karanlık gece de biter...
ve güneş yarın yeniden doğar...

Yeter ki sen;
"umutlarını yılkı atlarına bindirip azıtma"

Ben,
kendisiyle yüzleşemeyen,
nice"umut avcısı" gördüm can...

hepsi de birer birer,
kendi şakaklarına sıkarak gittiler...
Ava gidip avlandılar...

Keşke onlara da; "umut sonsuzdur" aşısı yapabilseydim...

Su
aziz olmaya aziz de;
pınarların kuruma ihtimaliyse kaygıların...

kıyısız sevgi deryasından doldur ki
insanlık testini;
sabrın çatlayınca
içinden umutla,
yine yeniden
#sevgi #sızsın...

Kana kana içsin çocuklar...
sana olmas da;
onlara var "yarınlar"