Umut Şiiri - Cemre Sude

Ağlıyor insanlar, yakarıyor şehrim
Ufukta yok hiç ışık, havada tek damla bile yok
Umutlandık yine, iyileşeceğiz diye
Gel gör ki her gün aleyhimize doğuyor güneş
Çiçeğimiz açmıyor, açmaya tenezzül bile etmiyor
Herkes bir tarafa koşuyor
Savaş mı çıktı, ne bu gürültü
Memleketime bombalar yağdı bu gece
Ateş düştüğü yeri yaktı yine
Gören göz, duyan kulak oldu sadece
Kalpler kapalıydı, ant içmişti birbirini anlamamaya
Herkes tıkıyordu kulaklarını, gerçeklerden kaçıyordu
Ama kimsenin ağzı boş durmuyordu
Kimse gülmüyordu, sohbet bile etmiyordu
Damla damla yağan yağmur, artık hiç yağmaz oldu
Çöle döndü buralar, haberi olmayan ne mutlu
Karanlıklara sığınmış kimsesiz çocuklar
Hem yetim hem öksüz hem yoksullar
Kapana kısılmış ağaçlar,
Kümesleri boş tavukların, ötmüyor artık horozlar
Artık anneler yaşamıyor burada
Çocuklarını yaşatmak için can veriyorlar
Bir kovuk bulup saklamıyorlar içine
Artık kim görürse...
Görmemeleri daha iyi
Görülmeyecek gibi de değil ki
Umudu olanların umudu soluyor yavaş yavaş
Ne olursa olsun umudunuzu kesmeyin diyorlar
Umut neydi, ne olduğunu unuttular
İnsanı hayata bağlayan şey miydi umut
Kalplerimizi diri tutan şey miydi
Neydi tam olarak
Bilmiyorlar, umursamıyorlar
Umursamamaya da kararlılar
Kavga çıktı mahallede
Kedi ve köpek sataştı birbirine
Kedi ağaca tırmanıp hayatını kurtardı
Köpek de umudunu kesti
Köpek bile kesiyor umudunu
O da bilmiyor umudun ne olduğunu
Sahiden neydi umut
Hiç bilmedik ki, bildiğimizi sandık
Hiçbir zaman bilemedik,
Öğrenemedik.