Umut Şiiri - Özgür Günsay

Yorulmuşum gibi ama bezginlik aslında

Bezmekten yorulmuşum adını unutmuşum

Dikeni olmayan, çiçekleri açmayan kaktüs olmuşum

Sağır bir kedi, kör bir köpek gibi

Nereye döksem başımın içindekilerini

Ellerinde yüreğini taşır gibi bir kol saati

Zamanı durakalmış her anı her salisesi

Kendimi tanımayan bir adam gibi giyiniyorum

Bilmediğim sokaklarda bildiğim bir şey mi arıyorum

Engin bir kuyuya düşmüşüm kendimi Yusuf sanıyorum

Sinek ısırıklarına bakarak yaramı Eyûb gibi sarıyorum

Var mı sözün susmaktan başka

Ellerini açar da ister gibi duvarlardan hatıra

Artık susuyorum senin ağlarken dinlediğin şarkılarda

Hakkım var aslında kendime bağırır gibi yutkunmaya

Dilimde acı bir tükürük ne yutuluyor ne de düşüyor kaldırıma

Oysa bir kuş olmak isterdik, bir çiçek veyahut gübre ya da dal aslında

Ezilmek uğruna vurulmak uğruna sevda bahanesiyle kabahat olmayacakmışçasına

Vatan uğruna, sevda uğruna ama bir anlık heves gibi geçen sokaklardan tramvaylarda

Artık hiçbir resimde çizilmiyorum bu halimle senin defterine

Adım geçmiyor bilmem kaç bin dokuz yüzlük altmış dörtlük satırlarında

Hatırlamadıklarımı yazıyorum aslında

Sen susarak durur gibi karşımda

Gözlerinin içine bakarmışçasına

Bir mevsim gibi geldin baharlardan yapraklarıma

Yağmur damlası gibi geçtin gittin başka topraklara

Bir rüzgar fısıltısında senin sesinden başkası değildir dinlediğim şarkı

Sensindir, senden ötesidir belki ama şüphe duymazmışçasına

Sırtımda bir yük gibi binerken hayat kadınlarının namusu

Bir şiiri onlar için harcıyorum diye kızma bana

İnsanken insandır aslında insan insanlıktan kendine kaldıkça

Yüzüme tükürür gibi bu yağmurlar senden sonra

Gözlerimi kapatarak, vermediğim nefesleri soluyarak

Dilim rızkını arayan kuşlar gibi dışarda ama değmiyor tek bir damla

Vur beni istersen ama kanlarım akmasın bir cinayet uğruna

İçime saklan bulamasınlar seni

İntihar desinler, depresyon desinler umudu yakarmışçasına

Ümit ediyorum; sana kavuşacakmışçasına