Umut Şiiri - Kadir Ünlü

Herkes Napolyon olmuş
Para bürümüş fal taşı merhametsiz gözleri
Gene kırdı taş yürekli biri
Paramparçayım bu gün
Topladım parçalarımı yığdım yatağın üstüne
Kan ter içinde
Tükettim bu gece göz yaşlarımı
Kestim son umudumu
İnsan olacağını umduğum
İnsafsızlardan
Uyumuşum
Sanırım gecenin üçüydü
Sarılıp kendime ve yaralı yüreğime kâbuslar içinde
Bir serinlik hissedince yüzümde
Meğer hafif bir yaz yeli savuruyormuş tül perdeyi
Baktım göreceğimi ummadığım Güneşe
Yorgun ve kurumuş yaşları kan çanağı gözlerle
Anladım ki ölmemişim bu gece de
Bilmem kaç bin kere daha kırılacak kolum kanadım ve umutlarım
Kollar kanatlar kolayda
Sargı tutar mı paramparça umutlarım