Umut Şiiri - Hümeyra Gün

Günler sonra kaldırdım, önüme düşen
Kendime ağır başımı...
Gökyüzü başımın üstündeydi ! Şaşırdım
Anladım ki bir lütufmuş
Gökyüzü biz insanlara...
Ne diyordu sevdiğim Şair;
*Göğe bakalım...*
Sözünü tuttum, göğe baktım uzunca...

Yeryüzünü düşündüm . Karışıktı...
İnsanoğlunun kanla , gözyaşıyla suladığı...
O an anladım ki
Büyüklerin hep göğe bakması
Toprağa bakacak yüzlerinin olmaması...
Yüreğim ağırlaştı, insanın insana yükünden...
Başımı kaldırdım, sığındım gökyüzüne
Çaresizce...Çaresizce...

Sonra, çocuk gözleri geldi aklıma
Geleceğe yönelmiş, Yaz bakışlı gözler...
Çocuk elleri geldi aklıma,sevecen...
Yeryüzünün kanlı çamurundan
İki yakayı birleştiren, köprüler kuran
Kapısı her gelene açık, evler yapan
Sıyrılıp gitti yüreğimdeki ağırlık...
Bir kez daha başımı kaldırdım gökyüzüne...
Umutla...Umutla...

Beyaz bulutlar geçiyordu üstümden
Kirlenmemiş çocuk yüreği gibi...
Binlerce çocuk kalbi düşledim. Beyaz bembeyaz
*Yağın , yağın yeryüzüne...* dedim...
Unutmayın Toprak Ana kucak açar
Çoğaltır, üstüne düşen her şeyi...
Filize durur da sevgiler , birebin verir
İnsan, insanın dermanı olur...

Diner masumların gözyaşları
Bereketli yağmurlar yıkar
Toprak Ananın kanlı yüzünü
İşte tam o zaman , tam o zaman !
Ona bakacak yüzümüz olmasa da
Sana geliyorum demeye dilimiz varmasa da
Belki koynunda uyuyacak bir karış yerimiz olur!
Bir karış yerimiz olur...! Bir karış yerimiz olur...!