Umut Şiiri - Adem Güçlü

Dağıldı bugün en anlamlı siyah;
Yollar toz topladı gitmem için,
Ne umudum olmadı ki benim,
İki kuruşluk,üç ekmeklik.
Bütün günlere sakladı kendini;
Saatime dadandı hüzünlerim,
Kara gün,ak gün ve yeşilin seli,
Ne çok umudum oldu,beklemeyi öğrettiğim...

Ben,her zaman yalnız biriyim,
Gölgenin kendini can sanmasında,
Canın usanmış kıyısında.
Ve lakin suçlu biriyim,
Kelepçenin anlamsız sesinde,
Duvarın savaş olan yanında.
Ne umudum olmadı ki benim,
İki saatlik,üç yudumluk.
Bir damla yağmura değmeyeli,
Ve iki ömür bekleyeli,
Ne çok umudum oldu,ellerimle sildiğim...

Ben,her zaman suskun biriyim,
Sabahın namazında,
Kabusun ortasında.
Ne umudum olmadı ki benim,
Bir dualık,iki hayallik.
Ne çok umudum oldu,uykusunda dinlediğim...

Her zaman hasret çeken biriyim,
Ağacın baharında,dağın karında.
Ne umudum olmadı ki benim;
İdam sehpasında,dağın çığında.
Ne çok umudum oldu,boynumda iplerle,yolunu gözlediğim...