Umut Şiiri - Ali Dost Gürgöz

Umudun Kıyısında

Çok uzun zaman sonra,
Yine karanlığa saplandım sanki.
Umudun tükendiği, sevgisiz bir dünyada
Yaşamak,
Zifiri bir kuyuda
Katran karası bir düş görmek gibi…

Korkular var içimde
Geleceğe dair,
Hayata dair…
Bu kör karanlık,
Sadece geceden mi ibaret sanırsın?
Yüzleşilmeden
Hiçbir şey yok olmaz ki.

Gönlümde bir sel gibi
Çağlayan özlem var.
Sevdayla buluşmayı bekleyen
Sessiz bir pınar gibi…

Hangi korku,
Ayrılığı seçer?
Hangi fırtına
Umudu yapayalnız bırakır?

Bir zamanlar
Gürül gürül akan bir ırmaktı içimizdeki deniz,
Şimdi dalgasız,
Sessiz bir okyanus gibi
Boğuyor hayallerimizi…

Oysa umut,
Açmayı bekleyen bir çiçekti
Solgun bir baharın eşiğinde.
Ve sevda…
Her şeye rağmen yeşerirdi
Ömrümüzün tam ortasında.

Ne çok şey biriktirdik orada
Bir bakışta başlayan hikâyeler,
Bir dokunuşla çoğalan hayaller…
Göz göze gelmeden kurulan cümleler,
Ve hiç konuşmadan anlaşılan geceler…

İçimizde saklı kalan o sıcaklıkla
Yolumuzu bulurduk karanlıkta,
Bir gülüş yeterdi çoğu zaman
Dünyayı susturmaya…

Şimdi o sessizlik,
Yürekte yankı bulan bir boşluk gibi.
Ama hâlâ…
Bir ihtimal varsa eğer,
Bir tek adım bile atılabiliyorsa
O eski ışığa doğru
İşte o zaman umut,
Yeniden kök salar
Ömrümüzün tam ortasında.

ADG