Umut Şiiri - Anıl Keçeliöz

beş yaşında umuttu adım
sevgiyeydi açışı gözlerimin
düşler sarmaşığıyla hayatı bağlıyordum
toz pembe bir yanlızlıktı hayatın kederi
ve durmadan savaşlar oluyordu
babam hep haber aleminde
bense çizgi film derdinde

beş yaşında barıştı adım
kar yağardı durmadan caddelere
yanlızlığımmıydı beni bana çağıran
yoksa çocukluğum muydu avucumdan akan
ben mi büyüyordum
sevgiler mi azalıyordu
sanki adımı unutuyordum

beş yaşında sevgiydi adım
ilk sözcüğüydü duymuşluğumuzun
şimdi herkes biraz eksik galiba
herkes yarım
umutlar biriktirmenin ne anlamı var
biz yaşlandık şiirler de sustu
artık ne insan,nebarış,ne de düş
sanırım herkes ismini unuttu...