Umut Şiiri - İbrahim Başar

umut, anne karnındaki bebeğinin kendisini tekmelemesini beklemektir
"erkek mi olacak, kız mı olacak"tan ziyade 'adam' olduğunu görmek
annesine benzemesini, belki de babasına, dedesine, yada nenesine
bu yüce sevdayı pekiştirmektir umut; yalnız olunmadığını hissetmek
belki de içgüdüselliğin çok ötesinde bir şeyler beklemek
ağlamaması, hep gülmesi gibi...

umut, var etmektir; olmayanı yaratmak, can vermek
imparator penguenin, donarak ölmüş yavrusunu
gagasıyla kesesine iterek, yeniden can bulmasını beklemesi
kendisine yaşam alanı sağlayan buzullardan dahi vazgeçmek istemesi
yavrusunun öldüğünü kabullendikten sonra...
yine de sürüsüyle yolculuğa devam etmesidir

umut, bir çocuğun, zeytin çekirdeğini evin bahçesine ekmesidir
en güzel, bol güneş gören yeri seçmesi, toprağı dikkatlice el ile açması
sonra, her sabah uyandığında, pencereden, büyüyor mu diye bakması
çekirdeğin çevresindeki otları temizlemesi, sulaması, onu gözlerden sakınması
ağaç büyüdüğünde de, sabah kahvaltısında ailece afiyetle meyvesini yemesi
ara sıra da ince dallarından kopararak
ak güvercinlerle dünyanın her köşesine dağıtması gibi

umut, bazen karanlıkta parlayan bir çift göz bulabilmektir
cananın dizinde uyuklamak; saçları okşayan yumuşacık bir eldir
yakıcı güneşten korunarak, her zaman aydınlıkta kalmak; sevgiyle, aşkla
hatta aşk ateşiyle yanmaktır umut
sonra yeniden kavuşmak; affetmek, affedilmektir

umut, bazen de kavuşamamaktır, çekirdeğine çekilmiş yalnızlık gibi
loş ışıkta sessizce ağlamak, hayıflanmak, kırılmak
akşamları, kapı altından odayı hafifçe aydınlatacak bir ışık beklemek
yada dünyanın bir ucundan hal hatır soran bir mektup, bir selam

umut, yaşam, yaşam da umuttur
ölüm gibidir...
musalla taşında, korkusuzca bir meçhule gitmek gibi
gittikten sonra dahi var olmak gibi
"yaşadım" diyebilmek gibi...

Manavgat 08.06.2013