Umut Şiiri - İbrahim Sağkaya 2

Eski dünyadan daha bir eskiye gidiyor umutlarım
Uzaklaştıkça kaybediyorum kendimi
Benim için hazırlanmış bir ruh giydim bu sabah
Buna reenkarnasyon diyormuş entel dünyanın suskunları
Bense kaçış diyorum
İnsanlardan bir nebze olsun uzaklaşma
Tam da kendi bedenime göre bir ruh buldum
Artık bir simitçiyim
Daha adını öğrenemediğim bu tren garında
‘’anam avradım olsun’’ diyenler var
Lohsa bir kadın utangaç bakışlarla bebeğini emzirmeye çalışıyor
Fazla kimse yok anlayacağınız
Ha birde milli piyangocu
O da benim gibi reenkarnasyon ürünü sanırım
Kazı kazanların yanında bekliyok umudun tohumları
Umut herkesin ekmeği
Ama hiç kimse milli piyangocunun yanına uğramıyor
İnsanlar ekmek yemeden yaşamayı öğreniyor
Ne acı…