Umut (1) Şiiri - Urfet Sachir

Umut (1)

Beni, sen bırakırmısın, aşk, öleyim,
Mavi gökyüzünü göremeyim,
Mavi denizi de göremeyim,
Çağırışını ben hiç hissetmeyim?

Ben, bilinçsizce bile her zaman
Mevcut olduğu biri tarafından
Sevilmiş olduğumu aklımda bulunan
Kovalama, bu güneşli bir an.

Bu, görünmeyen bir güçtür. Bunu hissediyorum.
Ben, hayatın dalgasında kaybolmuş olduğum
Zaman gibi hissediyorum ve uçuşa yakalanmış
Gizemli bir buluttan kurtulmak için çırpınıyorum.

Beni, sen bırakırmısın, aşk, umutlanayım,
Bu kuvveti, zihnimin sisine girmiş olan,
Benim aklımda gizli gizli duran
Cennetin bir yıldızında göreyim bir an?

Beni, üzücü ve ağır havalı
Hiçlikte kaybolmuş bırakıyorsun
Değişim kesinlikle zordur, biliyorsun,
Ama yine de ruh onu, sen istiyorsun.

Can, tükenmez bir iğrentiye sarılmış
Ve itaatli bir hayata doymuş.
- Gökyüzüne bak, denize de bak,
O zaman, aşkım, çağırıştır, bak!

Urfet Şachir (Ürfet Şakir)
„Kara Deniz'in Yankısı” cildinden, Romanya, 2019