Umursuz Şiiri - Necati Keskin1

Şu kıza bakın hele!
Nasılda savuruyor saçlarını.
Ya dönüşü!
Ya bana bakışı!
Ensesindeyim,
O’nu seviyorum!
Duyuyor beni,
Umursamıyor…

Rüyalarımın meleğine bak!
Nasılda dalgaya alıyor beni.
Ya tespihim, kariyerim,
Peki ya dostlarım,
Yalandan bakıyorlar.
Gözlerini Rant bürümüş.
Saf görüyorlar, geri zekâlı!
“Eski kafalı” diyorlar benim için.
Aslında uslanmaz, kör dostlarım varmış benim.
Ne yani!
Sevmek suç mu?
Ela gözlere kanılmaz mı?

Edalı edalı bakan yar mıdır?
Dünya bana dar mıdır?
Uf!
Seviyorum işte.

Tespih gibi, yemin gibi,
Gözlerine bakmak gibi,
Dünyayı yalandan yaşamak gibi…

Ulaşılmaz gibisin,
Zıtsın kızım sen!
Şaka gibi, bağ bozumu gibi aşığım sana.
Sevmek mi?
Ölmek mi?

Karınca duası gibi sevdim seni,
Mandalina kokusu gibi sevdim.
Bakma öyle!
Kim demiş erkekler ağlamaz diye?
Hem utanmıyorum artık
Ağlıyorum işte!

Millet konuşur,
Konuşsunlar onlara ne ki
Hem ne olmuş konuşmuşlarsa
Peki, ne oldu, onlar sevdi de ne oldu?
Yalandan evlendiler, adına da beyaz yalan dediler.
Ben sevdim ama ulaşılmazı,
Ben de sevdim ama hasreti,
Ben de sevdim ama kokunu sevdim.
Ben de sevdim ama dönüşünü,
Esen rüzgârı sevdim.
Rüzgârla dalgalanan saçlarını,
Toprağı sevdim.
Meyveleri, balık kokusunu,
Mezar taşlarını,
Duaları, yeminleri, tövbeleri sevdim.
Sever iken de hep yazdım.
Yazdım, yazdım, yazdım,
Fakat sevdim işte!

Ben sevdim ama seni!
Seni sevdim ben!
Ben hayalleri sevdim…
Uslanmaz dostları ve şakalarını değil…
Peki, yalancı dostlar,
Modacı, rantçı arkadaşlara ne oldu?
Onlar da sevdi!
Lakin açık etmediler.
Onlar içlerinden ağladı.
Ben hep haykırdım
Fakat sesim çıkmadı!
Şimdide söylüyorum işte;
Seni seviyorum!

“Bir kız sevdim,
Mudanya ateşi gibi!
Fetret devri gibi,
Yaktı da gitti beni! ”

Her şey bir gün son bulur.
Hayat gibi, ömür gibi, sevda gibi, aşk gibi,
Beden gibi, suç gibi, tövbe gibi,
Ama sen!
Sen!
Sen sonsuzluğumsun.

“Hayaller son bulmaz, Alzheimer olsan da.
Sen dostlarına bak, Yalan olsa da.
Her şey Rantsa hayatta,
Sakın gözlerini kapatma.”