Umudun Yenilgisi Şiiri - Yıldız Polat

ayakların günlük heveslerini kuşanmış
dilinse beyninden -sus- komutu almıştı
gözlerin kirli beyazdı, pusluydu
yağmura ve ayaza karışmış giderken ben
belki bu yüzden benden sana
aynı avluda aynı notayla seslendirilmiş
-o kadın- türünden
kulaklarında çoğalıp giden
bir -mi- rengindeki
sesim kaldı

bencillik nerede pusu kurmuş
hoyratlık hangi yürekte menzillidir
aramızda hiç mi hiç sorgulanmamıştı

bir acı haykırışla yenilgi bende kaldı

kalsın be yar, kalsa ne var
insanca düşlerimin bedelidir deyip
yıllarca omuzlarımda taşıdığım yıkıntılar içinde
o da minnacık yerini aldı.