Yedi tepeli şehirde ben ki yediveren gülüyüm
Kendi toprağımda bazı sevgisizlikten ölüyüm.
Bu şehir içten içe nasıl da kendine bağlar beni.
Her doğan gün tazeleyip umutlarımı yapar yeni.
Kimi gün dilimde olur en hazin içli hüzzam şarkılar
Ayrılığın özlemi garip yüreğimi mahsun kılar.
Kavuşmak ümidi ile an be an bekleyip dururum
Ha gayret derim gönlüme feleğe bir çelme vururum.
Yazarım ak kağıtlara seni-beni şiir tadında,
Bana ait bir iz bilmem ki kalmış mıdır o yadında?
Batsa da gemilerim ben yaşarım pembe düşlerimle
Ümitleri beslerim vuslat bağında gülüşlerimle.
Kayıt Tarihi : 1.5.2008 12:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!