Umudun son damlasın Şiiri - Orhan Hatıl

yürüdüm
ağırdı bedenim
sadece ben biliyordum gerçeğimi
kavgasız gölgelerini çekmiş güneş
yanıyordum

tarih olası bu kararsızlıklarda boğuldum
metrekare başına sevda çektim
dizlerinde uyudum beni bırakmayan yalnızlığın
sordum kedere herşeyi
varolmayı
acılanmayı
sorumsuzlukta ki kaçışımı

yürüyordum
kan lekesiydi
is kokusuydu ruhum
gelecek geçmişi anıyordu
bu ömrün tarihi tükeniyordu

deli çocuk derken bedenimin yıpranmışlığına
şehirler görüyordum
içi boş dünyayı büyütüyordum kendi içimde
susluğumla suluyordum çöllerimi

gel demeden geliyordum isteklerime
işe yaramaz caddelerden geçiyordum
nerde neler oluyor pekte umrumda olmadan
yaşatıyordum umudun son damlasını