Umudun Rengi Kara Şiiri - Ferah Yılmaz

Seçme hakkım yok ki yemekte,
Öğünü kurtarmakla başlarım güne.

Sığınağım olur, bazen bir köprü altı,
Parkta bir bank köşesi,
Bazen bir ağaç gölgesi,
Bazen de, boş bulduğum bir balıkçı teknesi.

Ne bir gece bekçisiyim, nöbete çıkan,
Ne de bir balıkçıyım gece avlanan…
Ürkerim gecenin sessizliğini yırtan,
Çılgın düdük sesinden,

Benim yatağım sert ve nemli,
Yeşille, genelde kahverengi.
Yorganım boş kubbe,
Siyah beyaz puantiyeli…
Çoğu zaman üzerimi örter.
Gecenin zifir rengi.

Yıldızlarla göz kırpmaca oynarım gece boyunca.
Bırakırım kendimi ay dedenin şefkatli kollarına.

Hele bir de,
Uzun kış gecelerinde
Ayaz işler iliklerime…
Buz kesilir yüreğim,
Bu küçücük bedenimle,
Köşelerde titrerim..

Karanlık ve soğuk olsa da gördüğüm dünya!
Yine de tüm düşlerim sıcacık,
Hatta her renk bende gökkuşağı tonunda..

İtilip, kakılıp, örselenmekten,
Çocuk olduğumu da unuttum sonunda.
Kimsenin umurunda olmadığım nasıl da belli,
Kaçıyorlar benden tıpkı cüzzamlı gibi.

Beni gören gözler, bakar kör oldular,
Okşanmayı beklediğim eller,
Beni sokağa saldılar,
Bir de sıkılmadan;
SOKAK ÇOCUĞU…diye isim taktılar.

'Yarınıma paslı bir mühürle,
Kocaman kapkara bir menşe vurdular! ! ! '

Dağarcık / İzmit-12.07.2007/ 12:50