Umudun Öyküsü –1- Şiiri - Fethi Aslan

Postal sesleri ile sarsıldı yüreğim,
bir eylül sabahı gibi,
Oysa ben sana,
birden bire ve ani olsun diye yüreğimin dağlanışı
acisiz delip geçsin diye gidişin,
giderken haber verme demiştim.
Unutulan çocukluğumun,çalınan geçliğimin
ve yitirilen geleceğimin yokluğunda
yargısız ifaz edilerken düşlerim,
zincirler takıldı umutlarıma.
Ve şimdi amed gibi,dersim gibi,botan gibi
alev alev yanarken sensizliğin ateşi ile yüreğimin meydanları
makina yağı bulaşmış yüzü,
kirli elleri ile yokluğuna inat
umutsuzkuğa taş atan bir kaynakçi çıraği olur gözlerim.
Gün döner,ışıklar söner
pusuya yatar nemrut hasretin.
Soğuk bir namlu gibi dayanır anlıma özlemin,
yoklugunun boşluğuna acilan bir uçurum olur yüreğim
ve kör bir kurşun olup sensizligin karanlığıni yararken hayalin,
çamurlu bir gecekondu sokağında düser bedenim

Bilsen...,
ne saatler kurdum umuduna
kaç kuyruklu yalan uydururum gidişlerine.
Yoksul limanlara yanaşan gemilerin getirdiği zenginlik misali
hayalin girerdi koynuma her gece.
Ve her sabah umarsızca
başbaşa bırakıp beni yoksulluğunla,
demiralırdı gözlerimin buğusunda.

Bense sen üzülmeyesin diye
satır aralarıma gömüp yokluğunun sancılarını.
Duyup ağlama diye bir saçak altına sığınıp,
şimşek gürültülerinde yutkunurdum
sensizliği.
Oysa çoktan biliyordum;
dokuz onbes treninin acelesi ile kalkacak gözlerin gözlerimden
ve ellerin bir ürkek ceylan misali ürkecek ellerimden.
Biliyorum dönmeyeceksin,
biliyorum gelmeyeceksin
tevekellü degil sıçrayarak uyanışlarım...

Kurşuna taş,
bombaya öfke
o da yetmedi,gözyşlarımı namluya sürerim.
Umutlarımı katık ederim gecelere,
sevişirim duvarda kalan gölgenin iziylede
teslim olmam hasretine.
Bakıp aldanma sen,
yırtık sümerbank pantolonu,siyah lastik ayakkabı
ve dörtköşe kasket altında ne kadar yorgun ve zayıf görünsede bedenim,
Amed meydanlarında küçük bir generaldir yüreğim.