Umudun Oldun Şiiri - Hülya Birkaynak

Sevmek istersin bazen gerçekler buna izin vermez
Bir barikat gibi önüne geçirevirirler
Sanki mutluluğunu kıskanırmışcasına..
Hani bir kırda açan bembeyzaz papatya gözüne ilişir
O an koparır senin olmasını istersin solacağını bildiğin halde
Bazende kıyamazsın koparmaya yapraklarına dokunur seyredersin sevgiyle..
Bir caminin avlusundaki güvercinlerin içine dalarsın uçuruverirsin gökyüzüne
Havalandıklarında sevdiğine uçmalarını senden bir haber götürmelerini beklersin
Ama onların oraya ait olduğu aklına gelir...
Gecenin karanlığında pencerenden en parlak yıldızı seçer
O an sevdiğininde bakıyor olmasını ümit ederken sevgini o yıldızla gönderiyor gibi hissedersin
Gözlerinden yaşlar süzülür kaderine ağlarsın
Ne çok sevmiştin oysa bir tek gülüşüne canını verecek kadar
İsyan edesin gelir hayata sevdiğinden uzakta yaşaman istendiği için.
En acısıda bunu senden hayatın gerçekleri istiyor olmasıdır
Bir türlü değiştiremediğin kaderin seni nerelere götüreceğini bilmeden..
birgün bile umudunu kaybetmek istemezsin asla
Yıllarrın elinden uçup gittiği şu anlarda bile...